د ارواښاد استاد محمد صدیق پسرلي د شعرونو غورچاڼ

په موږ که قیامت وي د دنیا یې باندې څه؟

هوسۍ که مري که پایي د صحرا یې باندې څه؟

*

 پسرلیه غواړم د رنګونو هټۍ

سپېره خیالونه رنګومه په کې

 *

پوه شوم پسرلیه د عزت په راز

سر کې د لښکر ځي علم پټه خوله

 *

پسرلیه هم مکان یم هم زمان یم هم ښکلا

ګودر یمه پخپله مازدیګر یمه پخپله

 *

ځې چې پټه خوله د بل په لاره ته به پاتې وې

ستن به ځان ایستلی وي خو تاره ته به پاتې وې

 *

د کومې ونې سیوری وبولم د امن سیوری

په غوښ خورو ونو کې خپلو تنها پرییښودمه

د دیوالونو په چولو کې ږدي توی شوي ویښته

زه هم په سمڅو کې بیدردې دنیا پریښودمه

 *

د عمر په وروستو لمحو شوم دومره قدر پوی

په داسې زینو وختم چې بام نلــــري

 *

ذوق او غوښتنې هم د ګټو په پله پلونه ږدي نن

د ډم ودونه په زړه اوري د ملا جنازه

 *

رنګ او ښایست ندي تړلي سره

اوبړۍ هم شنې دي خو ښکلا نلري

 *

ظالم ته سنګدلان ورکوي توان د زور و ظلم

چې پڅې چړې خلک تیروي اکثر په تیږه

*

کوږ فکر تنها نه وي په ټیټو کې

ډیرې کږې لارې خو غر هم لري

*

که مراد ځوږ وي، له زړو ژرندو هم ځوږ راخیژي

د ژوند نغمه د خوند لپاره هنرور بدلوي

 *

لاړې زه دې یو عالم الم ته تنها پریښودم

ګوره دا دې چاته لکه پل په صحرا پریښودم؟

 *

لوی خلک به مومې له شهرت او نامه ها پلو

ډک خمونه ګوره له مینا او جامه ها پلو

 *

ما درپورې زړه تاړه چې خپل دې وم

سیوری دې اوس مه پریږده په لارو کې

 *

مینه کې چې وکړي څوک اودس پخپلو اوښکو

لمونځ یې ادا کیږي په ولاړه لکه شمه

 *

ماسکه ویل پاس د پرښتو په عرش کې غونډه وه

ته وې د حیا خوله پرته د تا په ټنډه وه

اوښکه مې د حسن جلوې تویه کړه له سترګو نه

ما چې ویل چیرته د لویدلي ستوري منډه وه

تا ویل چې بیا به سره ګورو د محشر په ورځ

جوړ په ما قیامت شو که رښتیا وي وعده لنډه وه

 *

ما چې وې غلجي د اصفهان په ښار وروختل،

څه خيالي باڼه وو چې لښکرې مې رايادې شوې.

 «

نه زړه د شکایت لرم نه خوله د حکایت

یم هغه نری تار چې مرغلرو وي خوړلی    

 *

نقاشه ټوله رنګونه ګډ وډ وشینده دیوال ته

شاید چې څه خو ورته شي زما لیوني خیال ته

 *

ورک حواس د ورکو د ستم له زوره مه پوښته

سوې ځالې ګوره نور یې حال له اوره مه پوښته

 *

هر جاهل ته د خپل جهل بدي بس ده

څوک چې سر تندی وهي له غره ماتیږي

چې زوال یې وي راغلی وړ یې واوړي

له یخنۍ چې شي کنګل اوبه ماتیږي

 *

هر تور تومت چې ګورې په کمزور ورتپل کیږي

په ماته خوله به څه وایو، چې یار! داسې نه و

 *

اخر یې عشق دومره حساس کړمه چې ناز یې اورم

که په حیا یې رنګ هم الوزي پرواز یې اورم

*

هغه رهبر ندی راځئ چې په جمرو یې وولو

چې د ابلیس غوندې له خپلو اسرو نه راوزي

 *

هر زړه ته الهام د مینې نه ورځي

هر سړی چې جام ولري جم ندی

*

ها دې میو نشه ته یې ستا د وصل خیال ویدهّ کړم

څه پر کیفه شان رویا وه، واړه ته یې واړه زه کړم

 *

هر څو که پسرليه، سر تر پايه اور اوبه کړو عشق،                   

بیا هم لکه شمې خپلو پښو ته څڅېدلي يو.

*

تشه دعا چې عمل نه وي غولول وي د ځان

د چنار پاڼو هم کاږه کړل په دعا لاسونه

په ژوند کې هره برتري راته یوه لوبه ښکاري

ډېر ځله ښکته پورته کېږي په نڅا لاسونه

 *

ګور که د آرام بستـر وي زه هم پسـرليه اوس

څو وخته آرام ته له یو ډېر ستړي مزله راغلم

*

د عدم غیږ کې، سوکه ویده وو

نه خیر و شر و، نه بد و ښه وو

که بیا عدم وي، نو لویه خدایه!

د پاڅيدلو، مطلب دې څه وو؟

ارواښاد استاد محمد صدیق پسرل

• 24 وږی 1399